حبوبات (نخود، عدس، انواع لوبیا، ماش، باقلا، نخودفرنگی، دال‌عدس و خُلّر) به‌عنوان یکی از مهم‌ترین منابع گیاهی غنی از پروتئین، دوّمین منبع مهم غذایی انسان پس از غلات، به‌شمار‌می‌روند. این گیاهان با داشتن قابلیت تثبیت زیستی نیتروژن، نقش درخور‌توجهی در بهبود حاصلخیزی خاک دارند. حبوبات در تناوب با بسیاری از گیاهان زراعی، کشت‌وکار می‌شوند و بدین‌ترتیب، با تنوع‌بخشی به نظام‌های کشت مبتنی بر غلات، جایگاه ویژه‌ای در کشاورزی پایدار به خود اختصاص داده‌اند. این گیاهان، کم‌توقع بوده و برای کشت در نظام‌های زراعی کم‌نهاده مناسب می‌باشند. همچنین به صورت گیاهان پوششی، در جلوگیری از فرسایش خاک مؤثرند. مجموعه این ویژگی‌ها، حبوبات را از جنبه‌های زراعی، بوم‌شناختی و زیست‌محیطی در جایگاه ارزشمندی قرار داده است.
نشریه علمی «پژوهش‌های حبوبات ایران»، نتایج تحقیقات حبوبات را در زمینه‌های مختلف، شامل زراعت و بِه‌زراعی، بِه‌نژادی و بیوتکنولوژی، اکوفیزیولوژی، مقاومت و تحمل به تنش‌های زیستی و غیرزیستی، گیاه‌پزشکی، صنایع غذایی، اقتصاد کشاورزی، مکانیزاسیون و ...، در قالب مقالات پژوهشی، پس از داوری منتشر می‌‌کند.
دانشگاه فردوسی مشهد با همکاری سایر مراکز دانشگاهی و تحقیقاتی کشور به‌منظور ایجاد انسجام بین جامعه علمی و مراکز تحقیقاتی، انتشار نشریه علمی «پژوهش‌های حبوبات ایران» را با هدف انتشار دستاوردهای حاصل از تحقیقات حبوبات پژوهشگران کشور آغاز کرده است. امید است این نشریه بستر مناسبی را جهت شکل‌گیری تعامل علمی در خصوص محصولات حبوبات فراهم آورد.